तुतारी

परवा आपण ऑस्ट्रेलियाविरुद्ध ट्वेंटी-ट्वेंटी चा सामना जिंकलो. तो ही मुंबईत, महाराष्ट्राच्या खुद्द राजधानीत, क्रिकेटच्या पंढरीत. मग सुरू झाला जल्लोष. सगळीकडे उत्साहाला उधाण, क्रिकेटपटूंचं कौतुक वगैरे. पण या सगळ्यात महाराष्ट्र टाइम्स मध्ये आलेली एक बातमी कदाचित आपल्या नजरेतून निसटली.

डीजेच्या गोंगाटात दबला तुतारीचा आवाज

आणि खरोखर त्या आनंदातही वाईट वाटलं. चिडचिड झाली. तुतारीच्या अनास्थेबद्दल आणि तुतारी वादकाला मिळालेल्या वागणुकीबद्दल. वीरश्री चेतवणारा तुतारीचा तो आवाज मनात घुमला. वानखेडेवर हजारो लोकांच्या समोर आपल्या देशासाठी, क्रिकेट टीम साठी तुतारी वाजवण्याआधी त्या तुतारीवादकाचे मन अभिमानाने भरून आले असेल. सारी शक्ती पणाला लावून, जिवाच्या आर्ततेने फुंकून त्याने तुतारी वाजवली आणि कोणाला त्याचं ना कौतुक ना अप्रुप.

माझ्या महाराष्ट्राचीच सध्या अशी अवस्था आहे का? आमचा दगडधोंड्यांचा महाराष्ट्र, आमची रांगडी मराठमोळी संस्कृती, आमच्या लोककला, आमचे महाराज, आमचे गड, किल्ले सगळंच विस्मृतीत जातंय का? आमचा पारंपारीक वारसा पुढे पोचवू न शकण्याइतकी आमची पिढी करंटी निघू नये. वाढवता नाही आलं तर कमीतकमी आम्ही जुनं जपलं तरी पाहिजेच.

आम्ही हिंदू

माझे अवघे मी पण हिंदू
आयुष्याचा कणकण हिंदू,
ह्रदयामधले स्पंदन हिंदू
तन-मन हिंदू, जीवन हिंदू !

दरीदरीतिल वारे हिंदू
आकाशातिल तारे हिंदू,
इथली जमीन, माती हिंदू
सागर, सरिता गाती हिंदू !

धगधगणारी मशाल हिंदू
आकाशाहुन विशाल हिंदू,
सागरापरी अफाट हिंदू
हिमालयाहुन विराट हिंदू !

तलवारीचे पाते हिंदू
माणुसकीचे नाते हिंदू,
अन्यायावर प्रहार हिंदू
मानवतेचा विचार हिंदू !

महिला, बालक, जवान हिंदू
खेड्यामधला किसान हिंदू,
शहरांमधुनी फिरतो हिंदू
नसानसांतुन झरतो हिंदू !

प्रत्येकाची भाषा हिंदू
जात, धर्म अभिलाषा हिंदू
तुकाराम अन कबीर हिंदू
हरेक मस्जिद, मंदिर हिंदू !

इथला हरेक मानव हिंदू
अवघी जनता अभिनव हिंदू,
झंझावाती वादळ हिंदू
हिंदू हिंदू केवळ हिंदू !

शंभर कोटी ह्रदये हिंदू,
हजार कोटी स्वप्ने हिंदू,
असंख्य, अगणित ज्वलंत हिंदू
अखंड भारत, अनंत हिंदू !!!

कवी/कवयित्री : अज्ञात

आजच्या इ-सकाळची 'गं'मत चाचणी!

मोब्लॉबिंग हा एसएमएसला पर्याय ठरेल, असे वाटते का?

१. हो
२. नाही
३. माहित नाही

मुळात महाजालावर ब्लॉग लिहिणे आणि एस्एम्एस् करणे या दोन गोष्टींचा एकमेकांशी काय संबंध आहे?

या दोन्ही कल्पना पुर्णपणे वेगळ्या आहेत. दोन्ही गोष्टींचे मुलभूत उद्देश वेगळे आहेत. एस्एम्एस् केला जातो आपला निरोप फक्त इच्छित व्यक्तीपर्यंत तत्काळ पोचवण्यासाठी तर जालनिशी लिहिली जाते आपले विचार सर्वांपर्यंत कायमस्वरुपी पोचवण्यासाठी किंवा नोंद ठेवण्यासाठी. एस्एम्एस् चे आयुष्य मर्यादित असते. सर्वसाधारणपणे दुसऱ्या व्यक्तीला निरोप मिळाला कि एस्एम्एस् चे अस्तित्व संपुष्टात येते. तर आपले जालनिशीवरचे लेख नेहमीच उपलब्ध रहावेत अशी लिहिणाऱ्याची इच्छा असते.

इलेक्ट्रॉनिक्स, संगणक आणि माहिती तंत्रज्ञान क्षेत्रात होणाऱ्या प्रगतीमुळे एखादे उपकरण दुसऱ्याला जोडणे, एका उपकरणाकडून माहिती घेऊन दुसऱ्याला देणे तितकेसे अवघड राहिलेले नाही. जालनिशी तुम्ही संगणकाचा दृश्यफलक व कळफलक वापरुन लिहा किंवा मोबाईलचा दृश्यफलक व कळफलक वापरुन लिहा, अर्थ एकच. एखादी गोष्ट करण्यासाठी मार्ग कुठलाही वापरा, हवा तो परिणाम साध्य झाला म्हणजे झाले.

मोबाईल वरुन एस्एम्एस् करणे किंवा संगणकाचा वापर करुन याहू किंवा तत्सम मेसेंजर वरुन एस्एम्एस् करणे यातही तसाच काहीही फरक नाही. मार्ग दोन परिणाम एक.

सकाळच्या कोणा नव/उप/कार्यकारी/सहसंपादकाला हि कल्पना सुचली ते मुख्यसंपादकच जाणोत. आश्चर्याची गोष्ट अशी की इ-सकाळच्या वाचक वर्गापैकी ४०% पेक्षा जास्त वाचकांना मोब्लॉगिंग हा एस्एम्एस् ला पर्याय वाटतो!!!




तुम्हाला काय वाटतं?

लिनक्स व मराठी - Marathi on Linux

'विंडोज' या प्रणालीवर बराहा लोकप्रिय आहे. बराहा IME बद्दल अधिक माहिती इथे मिळेल. विंडोजवर बराहा वापरुन मराठीत(देवनागरीत) कसे लिहावे याबद्दल बरीच माहिती उपलब्ध आहे. गुगल या शोधयंत्राचा वापर केल्यास अजून माहिती मिळू शकेल.

लिनक्स या नितांतसुंदर मुक्तस्रोत प्रणालीवर मराठीचा वापर कसा करावा याबद्दल मात्र फार माहिती उपलब्ध नाही. लिनक्सवर मराठी वापरणे विंडोजपेक्षा जास्त सोपे आहे. तसेच लिनक्सवर मराठीचा वापर फार पुर्वीपासून सुरु आहे.

लिनक्सवर देवनागरीचा वापर करण्यासाठी 'स्किम' - SCIM : Smart Common Input Method हि आज्ञावली वापरली जाते. SCIM मध्ये मराठी लिहिण्यासाठी 'inscript', 'itrans' व 'phonetic' असे तीन पर्याय उपलब्ध आहेत. या सर्व पद्धती वापरून 'युनिकोड' प्रकारचे लेखन करता येते.

SCIM चे बराहाशी साधर्म्य आहे. (खरेतर बराहाचे SCIM शी साधर्म्य आहे.) बराहामध्ये itrans ही पद्धत वापरली जात असल्याने बराहा वापरणाऱ्यांना SCIM itrans वापरणे फारच सोपे आहे.

SCIM आपण http://www.scim-im.org/downloads येथून डाऊनलोड करू शकता. लिनक्सवर इंस्टॉल करण्याच्या पद्धतीप्रमाणे make, make install करुन इंस्टॉलेशन करावे.

श्री. अविनाश चोपडे यांनी itrans हि पद्धत २००१ च्या आसपास विकसित केली. संगणकावर भारतीय भाषांचे स्वतंत्र अस्तित्व निर्माण करण्यासाठी काम करणारे अविनाश कौतुकास पात्र आहेत. आज आपण संगणकावर मराठी वापरू शकतो याचे फार मोठे श्रेय त्यांना जाते. संगणकावर भारतीय भाषा वापरणारे आपण सर्वजण त्यांचे ॠणी आहोत.

अधिक माहितीसाठी:
http://en.wikipedia.org/wiki/ITRANS
http://en.wikipedia.org/wiki/SCIM
http://www.aczoom.com/itrans/
http://www.scim-im.org/


----------------------------------


SCIM itrans वापरण्यासाठी तक्ते खालीलप्रमाणे.

बाराखडी

अ	आ	इ	ई	उ	ऊ	ए	ऐ	ओ	औ	अं	अः
a	aa/A	i	ii/I	u	uu/U	e	ai	o	au	aM	aH
क	का	कि	की	कु	कू	के	कै	को	कौ	कं	कः
ka	kaa	ki	kii	ku	kuu	ke	kai	ko	kau	kaM	kaH

वर्णमाला

क	ख	ग	घ	ङ
ka	kha	ga	gha	~Na
च	छ	ज	झ	ञ
cha	chha	ja	jha	~na
ट	ठ	ड	ढ	ण
Ta	Tha	Da	Dha	Na
त	थ	द	ध	न
ta	tha	da	dha	na
प	फ	ब	भ	म
pa	pha	ba	bha	ma
य	र	ल	व	श
ya	ra	la	va	sha

ष	स	ह	ळ	क्ष	ज्ञ
Sha	sa	ha	La	xa/kSha	j~na

एक चिन्हीय जोडाक्षरांची उदाहरणे

द्य	द्द	त्र	श्र	ऋ	ॠ	ऌ	ॐ
dya	dda	tra	shra	R^i	R^I	L^i	OM/AUM

अनुस्वार	ं	.n/M
चंद्रबिंदु	ँ	.N
अर्धचंद्र	ॅ	.c
विसर्ग	ः	H
दंड	।	..
अर्धा र्		rh
अवग्रह	ऽ	.a

आकडे

१	२	३	४	५	६	७	८	९	०
1	2	3	4	5	6	7	8	9	0

काही लक्षात ठेवण्याच्या गोष्टी:

वार्ता --------------> vaartaa
वाऱ्यावर ------------> vaarhyaavara
बॅट ---------------> b.cTa

लकी

कर्वे रोड, लकडीपुलावरुन डेक्कनवर जाण्यासाठी गरवारेंचा पिटुकला उड्डाणपूल पार केला की जेमतेम पन्नास पावलं गेल्यावर लागतं 'लकी'. जागा अशी की एका बाजूला हाँगकाँग लेन, दुसऱ्या बाजूला चँपिअन स्पोर्टस्. मागच्या बाजूला डेक्कन टॉकिज. हे इराण्याचं होटेल आपलं आवडीचं ठिकाण.

प्रशस्त दरवाजा. त्यावरच्या छज्जावर लाल अक्षरात ' L U C K Y' लिहिलेलं. आत गेलं की समोरच देव आनंदचं मोठ्ठं पोस्टर. बऱ्याच वर्षांपुर्वींच्या ह्या जुन्या पोस्टरने लकीचं देव आनंदशी असणारं नातं टिकवलेलं. काऊंटरही बहुधा त्याच काळातलं असावं. सततच्या वापराने आपोआप पॉलिश झालेल्या जुन्या लाकडाचं. त्यावर एक जाड काच - तीही त्याच काळातली, वरच्या असंख्य चऱ्यांमुळे थोडी धुसर झालेली. त्या काचेखाली अजून काही फोटो. काऊंटरच्या मागची कपाटेही जुनीच. उजव्या बाजूला 'पेशल' भाग आणि डाविकडे फुंक्यांसाठी धुम्रकांडीमुभा क्षेत्र. सगळा सेटअप कसा एकदम कंफर्टेबल करणारा.

हा काही तसा आमचा 'कट्टा' नव्हता पण बऱ्याच वेळा काही काम नसलं की साग्याला फोन लावायचा आणि इथं जाऊन बसायचं. आवडते पदार्थ बन-मस्का आणि इराणी चहा. गप्पा आणि बन-मस्का हाणायला वेळेचं बंधन नाही. चहाबरोबर कधी सामोसाही मागवायचा. बसल्या बसल्या मानस, जहाग्याला फोन लावायचे. तेही मग असतील तिथून दुचाक्या(हिला आम्ही पुण्यात 'गाडी' म्हणतो) हाकत येणार. मग अजून थोडी बकवास करायची. नाटकांचे, चित्रपटांचे, ट्रेकचे प्लॅन करायचे. भविष्याचं प्लॅनिंग करायचं. चर्चा करायच्या, वाद घालायचे. बरंच काही!

रात्रीचा नौ से बारा वाला चित्रपट संपला की आमची गाडी हटकून लकीकडे वळायची. इतक्या रात्री काय करायचं असा प्रश्न नसायचाच. घरी जायच्या आधी एकदा लकीचा चहा घेतला पाहिजेच. नंतर नंतर कधी ई-स्केअरला साडेअकराच्या शो ला गेलो तरी रात्री दिडवाजता भूक लागली की जायचो लकीलाच. रात्री बारानंतर आमच्या सारख्या गिऱ्हाईकांसाठी वेगळा प्रवेशमार्ग असायचा. लकीच्या बाजुच्या जिन्याने वर चढून पहिल्या मजल्यावरुन खाली लकीत उतरायचं. बाहेरचा दरवाजा बंद असला तरी आत आमच्यासाठी लकी चालूच असायचं.

मागच्या वर्षी हे लकी बंद झालं. डेक्कन टॉकिज आणि लकी दोन्ही जमिनदोस्त करुन त्या जागी मॉल बनवण्याचा घाट घातलाय असं ऎकलं. साठच्या दशकापासून अगदी आत्तापर्यंतच्या तरूण पिढीची हक्काची जागा गेली. कित्येक मराठी लेखकांचे, नाटककारांचे, हौशी कलाकारांचे, राजकिय कार्यकर्त्यांचे, महाविद्यालयीन विद्यार्थांचे ऋणानुबंध लकीशी जुळले असतील. आता फक्त आठवणी राहिल्या. विकासासाठी आपल्या भुतकाळाचा दिलेला हा अजुन एक बळी. पुण्यात गेल्यावर आता लकी दिसणार नाही. खंत वाटते की आठवण म्हणून ह्या लकीचा एक फोटोही कधी काढून ठेवला नाही.

माझी चॅट फ्रेंड

मी तिला ओळखत नाही. तीही मला नाही. असंच भेटलो योगायोगाने. तिला मेल केली होती कामानिमित्त, पण तिने रिप्लाय दिला नाही. मग रागावून निर्वाणीचे मेल टाकलं, नकोच रिप्लाय करू म्हणून. आणि आश्चर्य, तिचा रिप्लाय आला. वा.

नावाने टिपीकल कोकणस्थ. नावंच किती सुंदर.

तिने रिप्लाय तर दिलाच पण मला मेसेंजर मध्ये ऍड हि केलं. असंच एकदा लॉगइन केलं तर तिचाच मेसेज आला. "हाय". मी हि म्हटलं "हाय". "कसा आहेस?" "मजेत". "आणि तू?"

आमच्या मैत्रीची सुरुवात झाली ती अशी.

या मुलीबद्दल तिचा आयडी सोडून काहीच माहित नाही. ना तिला कधी भेटलोय ना कधी पाहिलंय. नावावरून सुंदर असेल असं नक्की म्हणू शकतो, पण कुठलाही चेहरा डोळ्यांपुढे येत नाही. आमची मैत्री तशी फार जुनी नाही. परिपक्व तर नाहीच नाही. पण तरीही या छोट्याश्या भेटींमध्ये काही गोष्टी जाणवल्या.

हि मुलगी म्हणजे आश्चर्य आहे. तिचे लिहिणे खूप सुंदर. वागायला अगदी थेट ब्राम्हणी. हुशार देखील. पुण्यातली 'पेठी' हुशारी आणि अर्थातच लौकिकार्थाने गणली जाणारी अभ्यासू हुशारी, दोन्ही. दुसयाला आनंद देणारे तिचे स्निग्ध वागणे. खळाळता उत्साह. खरीखुरी निरागसता. निर्व्याज हसू. लोभस, लाघवी व्यक्तिमत्व. अगदी जवळच्या मैत्रीणीसारखे सगळे शेअर करणे. मोकळेपणाने प्रतिक्रिया व्यक्त करणे. चेहयावरचे भाव दाखवणाया स्माईली टाकणे. सगळंच किती मुग्ध. दुसयासाठी असणारी कळकळ, माणसे जोडण्याची प्रवृत्ती, सगळंच वेगळं.

माझी हि मैत्रीण मला संदिप खरेच्या 'मैत्रीण' कवितेची आठवण करून देते. कोणी सांगावे, त्याचीही ती मैत्रीण कदाचीत अशीच असेल!

चॅट फ्रेंड या संकल्पनेला तसा फारसा अर्थ नाही. ती मला तशी जाणवली याचे कारण तिचे मराठीत लिहिणे असेल किंवा सरळ मेसेंजर ह्या गोष्टीच्या लिमिटेशन्स असतील. तिच्यासारख्या असणारया/वागणारया मुली अनेकही असू असतील. काहीही असो, ती मला जाणवली ती अशी.

या मुलीसाठी एकच मागणे. ती अशीच आनंदी राहो. माझ्या मैत्रीणे, कदाचीत आपण कधीच भेटणार नाही. किती दिवस आपली मैत्री राहील हे ही सांगता येणार नाही. पण माझी पहिली चॅट फ्रेंड म्हणून मला तुझी आठवण कायम राहील. कधीकधी वाटतं आपले रस्ते एकमेकांना छेदून जाऊच नयेत. या छोट्याश्या जगात आपण कायमच एकमेकांपासून दुर रहावे. आहेस तिथे सुखी रहा. इथुनच तुला शुभेच्छा! आयुष्यभरासाठी!!

मी कोण? कोणी नाही.
आणि ती? ती तर पुर्णपणे अज्ञात.

एक कंटाळवाणा दिवस

हा असा सुरू होतो. सकाळी अकरा किंवा तत्सम वेळेला उठायचं. म्हणजे जाग अकरा वाजता येणार, त्यानंतर उगाचंच लोळत रहायचं. विचार करायचा आज काय काय करायचंय त्याचा. फक्त विचारच करायचा. मग थोड्या वेळाने उठू म्हणून कूस बदलून पडून रहायचं. बाजूला घड्याळ किंवा मोबाईल असतोच. अजून जमतील तशी अर्धवट राहिलेली स्वप्ने बघत रहावी. असं पडून पडून कंटाळा आला कि मग वेळ बघायची. साडेअकराच झालेत ना मग वेळ आहे अजून. तसंही काय करायचं आहे आज, काहीच नाही. मग पंधरा मिनिटांनी स्वतःलाच उठावंसं वाटतं. मग उठावे. आळस द्यायचं कारण नसतंच पण द्यावा. आत्ता पावणेबारावाजता फार मजा वाटत नाही त्यात पण आपली सवय.

आता काय करायचं? बेडरूम मधून बाहेर येऊन बघावे. आपला फ्लॅटमेट काहीतरी करत असतो. त्याला जरा लवकर उठल्याबद्दल शिव्या घालाव्यात. एक जांभई द्यावी आणी TV चालू करावा. हा डब्बा बघण्यासाठीच बनवलेला असतो. दोन चार चॅनेल बदलावे. ह्या विचित्र वेळेला तसंही काही चालू नसतं, मग जरा टिव्हीवाल्यांना नावे ठेवावीत. टिव्हीवाल्यांना म्हणजे चॅनेलवाल्यांना. टिव्ही बंद करून परत विचार करावा काय करावं त्याचा. मित्राला विचारावं आपली क्रिकेटची मॅच कधी आहे ते. ती नेमकी आज नसतेच. असूनही काय उपयोग म्हणा, आपल्याकडे दिसणार नाहीच. नाईलाजाने दात घासावेत. दात घासताना विस्कटलेले केस नीट करावेत. नंतर दाढी करावी का याचा विचार करावा. हा विचार बराच वेळ करून निर्णय घ्यावा - नाही. आपल्याला ना कोणी गर्लफ्रेंड आहे ना आपल्याकडे कोणी पहाणार. उगाच कशाला त्रास. तशीही थोडी वाढलेली दाढीच आपल्याला चांगली दिसते. चला एक काम वाचलं. मित्र स्वतः चहा पिऊन बसलेला असतो, आणी आपला चहा बनवलेला नसतो. आता चहा करायचा तर ते चहाचे भांडं तर घासलं पाहिजे. अरेरे! चिडचीड होते पण करायला लागतं बाबा. आपलं लग्न थोडंच झालंय. करा काम स्वतःच.

आता जरा स्थिरस्थावर होऊन सिरियस व्हावं आयुष्याबद्दल. आपला देश किती चांगला असं पुन्हा एकदा म्हणावं. मेल तरी चेक करू म्हणून लॅपटॉप चालू करावा. जी काय फॉरवर्डस आलेली असतात ती बघावी. त्यात एखादी मेल अशी असते कि त्यात गुलाबाची फुले, कुत्र्याची पिल्ले, मांजराची पिल्ले असले प्रकार असतात. हे एक आपल्याला जाम आवडत नाही, पोरी म्हणजे जाम येड्या असतात. कुत्री, मांजरी त्यांना चांगली वाटतात. परत एकदा वाईट वाटतं. जाऊदे. मेसेंजरवर बघावं लॉगईन करून, आधी इनव्हिजीबल मोड मध्ये लॉगीन करावं. नेमके नको असलेले लोक ऑनलाईन असतात. त्यांच्याशी आपल्याला बोलण्यात इंटरेस्ट नसतो. मग काही मित्रांना ऑफलाईनर्स टाकावेत. शिव्या घालून, मेल का करत नाही. कॉन्टॅक्ट का ठेवत नाही. इतका माज का, वगैरे रुटिन प्रश्ण विचारावेत. एक दोन मुली असतील तर एकदम शहाण्या आणी सज्जन मुलासारखे त्यांनाही मेसेजेस टाकावेत. काय करणार इमेज सांभाळावी लागते.

आता जेवणाची वेळ झालेली असते. घरी जेवण बनवण्याची तर जाम इच्छा नसते. बाहेर कुठे खाणार? त्या वेस्टफिल्डमधे सगळी फास्टफुडची जॉईंटस आहेत. पण थाई, जॅपनीज, मलेशियन, टर्की, मेक्सिकन सगळं खाऊन कंटाळा आलेला असतो. मॅक-डी, सबवे, उपाशी जॅक (हंग्री जॅक), पिझ्झा हट, ऑपर्टो सगळं बकवास असंतं. इंडियन फूड वाला काही धड बनवत नाही त्यामुळे तेही नको असतं. परत आहेच प्रश्ण काय खावं याचा. जिसका कोई नही उसका मॅगी होता है. पण मग विचार करावा आठवड्याची खरेदी पण करायची आहे, बिस्कीटेही नाहियेत घरी. जायलाच पाहिजे. ठिक आहे, दुखीः मनाने का होईना आपण जाण्याचा निर्णय घेतो पण अजून एक यक्षप्रश्ण असतोच - अंघोळ. पुन्हा एकदा चिडचिड होते. एकतर थंडी असते त्यातून अंघोळ करायची म्हणजे. हा विचार अजून एक काम आठवून देतो, कपडे धुवायचेत. चायला काय कटकट आहे. वॉशिंगमशीन चालवणे काय सोपे काम असते का.

बाहेर पडावं तर आकाश ढगाळलेलं असतं. त्यातून थंडी. हा चिल फॅक्टर का काय म्हणतात तो काम करत असतो. रस्त्यावर तुरळक गर्दी असते. आपल्याकडे काय कार नसते, म्हणून मग चालू लागावं फुटपाथवरून. नशिब पाऊसतरी पडत नाहिये. तिकडे पोचल्यावर काय खायचं याचा निर्णय घ्यायचा असतो. वेगवेगळ्या दुकानातली पदार्थाची नावे वाचावीत. आपल्याला एकही नाव कळत नसतं. आता इतके दिवस रहातोय म्हणून काही पदार्थ ओळखीचे असतात इतकंच. प्रत्येकात बीफ, बेकन, लॅम्ब, पोर्क, चिकन काय काय असतं. मग जाणवतं कि पोट सुटायला लागलंय. पॅन्ट घट्ट होतीये. नॉनव्हेज नकोच. आज काही सण बिण आहे का ते माहित नाहिये पण असला तर! असं म्हणून व्हेज राईस विथ एक्स्ट्रा चिली घ्यावा जपान्याकडून. हे लोक एकतर तिखट खात नाहित, आपल्याला तिखट आवडतं. कशाला अन्नाला नावे ठेवा असं म्हणून खाऊन टाकावा. पाण्याच्या ऎवजी सॉफ्टड्रिंक प्यावं. जेवणानंतर हात धुणे हा प्रकारही नसतो मग ते कागदाला पुसावेत. पेपर नॅपकिन हो.

इकडेतिकडे फिरावं. सौंदर्य बरंच असतं आजूबाजूला. ऍप्रिशिएट करावं. दुकानात शिरून कपडे बघावेत. आवडले नाहीत म्हणून घेऊ नयेत. जरा खरेदी करून परत येईपर्यंत चार-साडेचार झालेले असतात. पुन्हा प्रश्ण असतोच काय करावं त्याचा. टिव्ही चालू करून उपयोग नाही हे माहीत असतं. घरी फोन केला पाहिजे का? नको. मागच्या रविवारी तर केला आहे. चला जरा एखादा हिंदी पिक्चर घेऊन येऊ. सिटी कॉन्सिलच्या लायब्ररिच्या डिव्हीड्या परत करायच्यात, उद्या दिल्या पाहिजेत. नविन पिक्चरची डिव्हीडी काही मिळत नाही, मग जी मिळेल ती घेऊन यावी. मित्राला म्हणावं कॉफी कर. यावर जरा एक प्रेमळ संवाद होतो, मागच्यावेळेला कोणी केली होती, आता कोणी केली पाहिजे यावर डिस्कशन होतं. एक विचार - जाऊदे कशाला कॉफी बिफी असाही येतो. पण आत्ता पर्यंत मित्राला कॉफिची गरज पटल्याने आपल्याला झक मारत करायला लागते. हेही एक मोठ्ठं काम वाटतं मग.

पिक्चर पण बकवास असतो. काय बघण्यात अर्थ नाही. मग परत मांडी संगणक चालू करावा. देशातल्या लोकांना रविवारी महत्वाची कामे असल्याने त्यांनी मेल केलेले नसतात. परत चिडचिड. मग ऑर्कूट उघडून पक्षीनिरिक्षण करावे. एक दोघांच्या वहीत भंकस करावी. कोणीतरी येईल अश्या आशेने ऑनलाईनच रहावं मेसेंजरवर. कोणी आलाच ऑनलाईन तर त्याला पिडावं.

आता संध्याकाळ संपून रात्र होत आल्याने मित्र नाईलाज म्हणून जेवण बनवायला जातो. उद्या डबा न्यायला पाहिजे ना, मग आज बनवायलाच पाहिजे जेवण. आपण जरा टिव्ही जरा पिक्चर जरा एखादं पुस्तक जरा देशातली बातमी बघत टाईमपास करावा. जेवताना तीच ती लेबानीज रोटी जास्तच नको वाटते.

आता रात्री मात्र आपण काहीच केलं नाही आज असं वाटायला लागतं. उद्या कंपनीत काय काय काम पडलंय ते आठवतं. कपडे इस्त्री केले आहेत का ते बघतो आपण. पुढचा विकएन्ड वाया घालवायचा नाही असं ठरवून आपण झोपी जातो. काय करणार उद्या लवकर उठायचं असतं!

Originally Written on April 25, 2006